Zelfliefde

Zelfliefde – leven in afstemming met jezelf
Zelfliefde wordt nog weleens verward met egoïsme. Alsof goed voor jezelf zorgen betekent dat je anderen negeert of alleen met jezelf bezig bent. Maar dat is niet waar het over gaat. Zelfliefde is geen muur die je optrekt, maar een stevige basis. Het gaat over weten wat je voelt, wat je nodig hebt en wat bij je past – en daar naar durven handelen.

Zelfliefde is ook meer dan een dagje sauna of een avond op de bank – hoe prettig ook. Echte zelfliefde zit dieper. Het vraagt dat je vertraagt, dat je luistert naar je lichaam en eerlijk kijkt naar hoe het echt met je gaat. Waar je jezelf voorbijloopt. Waar je over je grenzen gaat. Of waar je streng voor jezelf bent zonder dat je het doorhebt.

Het vraagt ook dat je anders omgaat met je innerlijke stem. Die kritische stem die zegt dat het niet genoeg is, dat jij niet genoeg bent, of dat je pas mag ontspannen als alles af is. Zelfliefde betekent niet dat die stem verdwijnt, maar dat je er anders mee leert omgaan. Met meer begrip – zelfs voor dat deel van jou dat zo z’n best doet.

Zelfliefde betekent ook ruimte geven aan de kanten van jezelf die kwetsbaar zijn. Het kind in jou dat soms iets nodig heeft, dat gevoelig is, speels, teruggetrokken. Niet om het op te lossen, maar om erbij te blijven – met aandacht, zonder oordeel.

Het is thuiskomen in jezelf. In je lichaam, in je gevoel. Vertragen als het te veel wordt. Grenzen serieus nemen – niet pas als het misgaat, maar op het moment dat je lijf begint te fluisteren.

Zelfliefde is geen eindpunt. Het is een manier van leven waarin je steeds opnieuw leert luisteren, bijsturen, en jezelf niet afwijst als het even niet lukt. Wie leeft vanuit zelfliefde hoeft minder te bewijzen en staat juist steviger in verbinding – met zichzelf én met anderen.