Je plek innemen

Je plek innemen – letterlijk en figuurlijk
Wat betekent het eigenlijk, je plek innemen? Het klinkt zo vanzelfsprekend, maar voor veel mensen voelt het allesbehalve natuurlijk. Je plek innemen gaat niet alleen over zichtbaar zijn of jezelf uitspreken. Het gaat over durven bestaan – met alles wat je bent. Ruimte innemen, in je lichaam, in een ruimte, in een relatie, in het leven zelf.

Letterlijk je plek innemen begint bij hoe je staat of zit. Of je je voeten voelt op de grond. Of je adem zakt. Of je ruimte inneemt met je lichaam, of jezelf klein maakt. Misschien herken je dat je je schouders intrekt in gezelschap. Dat je je stem inhoudt. Dat je liever op de achtergrond blijft. Vaak gebeurt dat onbewust – een oude gewoonte die ooit veilig voelde.

Figuurlijk je plek innemen gaat dieper. Het gaat over erkennen dat jij er mag zijn. Dat jouw grenzen ertoe doen. Dat je mening telt. Dat je gevoelens waardevol zijn. En dat je ruimte mag innemen zonder je te hoeven verantwoorden. Zonder je kleiner te maken. Zonder te pleasen. Zonder eerst te checken of het wel mag van de ander.

Waarom is dat soms zo moeilijk?
Je plek innemen raakt aan oude thema’s: angst voor afwijzing, voor conflicten, voor het oordeel van anderen. Misschien leerde je al vroeg dat je vooral rustig, lief of behulpzaam moest zijn om erbij te horen. Of dat jouw gevoelens geen ruimte kregen. En dus trok je je terug. Paste je je aan. Ging je pleasen. Je leerde dat het veiliger was om jezelf een beetje kwijt te raken dan om helemaal jezelf te zijn. Maar wat ooit bescherming was, kan je nu belemmeren. Je voelt dat je eigenlijk meer ruimte wilt innemen – letterlijk én figuurlijk. Je hebt iets te zeggen. Je hebt behoeften. Je hebt een plek.

Je plek innemen is niet egoïstisch. Het is een daad van zelfrespect. Het is zeggen: ik mag er zijn, ook als ik stil ben. Ook als ik twijfel. Ook als ik iets anders voel dan jij. Het is ruimte durven innemen zonder je groter te maken dan je bent – maar ook zonder je kleiner te maken. Het is trouw zijn aan jezelf in contact met de ander. En dat begint vaak in het lichaam. Voel je je voeten op de grond? Sta je stevig? Ben je aanwezig in je buik? Hoe is het om letterlijk iets meer ruimte in te nemen met je lijf? Soms verandert er al iets als je gewoon blijft staan waar je staat. Als je niet weg beweegt. Als je voelt: hier ben ik.

Je plek innemen is geen eenmalige daad, maar een proces. Een uitnodiging, telkens opnieuw. Om jezelf toe te staan aanwezig te zijn. Voluit, met alles wat je meedraagt. Zodat je kunt thuiskomen – niet alleen in de wereld, maar vooral: in jezelf.